Dogville. De naam zegt het al. Een film met zo’n naam voorspelt niet veel goeds. Een goede interpretatie zou zijn ‘dorp der beesten’. En beesten waren het.
‘Breaking the Waves’ van Lars von Trier had al indruk op me gemaakt. ‘Dancer in the Dark’ ook, maar meer vanwege het feit dat het een echte tearjerker was.
‘Dogville’ overtreft beide films echter met gemak.
In het begin is het even wennen. Von Trier maakt namelijk geen gebruik van een natuurlijke omgeving, maar van een toneeldecor. Dit decor kan je zien op de website van Dogville. De huizen hebben geen muren, maar zijn op een groot zwart vlak aangegeven met krijtstrepen. Er zijn geen deuren te zien, maar de bewoners van het dorp doen ze wel open, wat erg theatraal overkomt. Von Trier heeft er echter een soort hoorspel van gemaakt, zodat je de geluiden van het kloppen op de deur en het openen van de deur wel hoort.
Nicole Kidman speelt een geweldige hoofdrol. Ze is op de vlucht voor gangsters en verstopt zich in Dogville. Tom, een bewoner van Dogville, biedt haar aan om in het dorpje te blijven.
Ondanks het gevaar dat ze met zich meebrengt stemmen de bewoners van het dorpje ermee in om Dogville als schuilplaats te laten fungeren. Daar staat echter wel iets tegenover. Ze wordt aan het werk gezet om iedereen aan haar te laten wennen en aardig gevonden te worden.
De bewoners zijn in het begin vriendelijk, maar als de politie ze wijst op hoe gevaarlijk ze is, willen ze meer voor hun gastvrijheid en moet ze dubbel zo hard werken.
Nicole, Grace in de film, blijft aardig en nederig, ondanks alle vernederingen van de bewoners. Je wil Grace aansporen om eens iemand neer te slaan of uit te foeteren, maar ze blijft netjes.
Grace neemt echter zoete, hele zoete wraak zodat het einde smullen is.
De film duurde drie uur, maar ik heb daar niets van gemerkt. Ik werd helemaal meegesleept door het verhaal. Het is even wennen en in het begin zelfs balen dat er niets meer is dan een toneeldecor, maar het werkt verrassend goed. Het geeft aan dat we verwend zijn met mooie plaatjes in films. Zonder die plaatjes blijft een film ook overeind staan, mits het verhaal goed is.