Het kindje was weer ‘es ziek. Oorontsteking dit keer. Niet dat ik ’t door had. Pas toen hij aan de beterende hand was en ik hem ophaalde bij de crèche, vertelde een moeder over haar oorontstekingervaringen met haar eigen kind. “Dylan heeft dat niet, hij trekt niet aan z’n oortjes,” zei ik nog. De hare deed dat ook niet, die schudde ‘nee’ met z’n hoofd.
Oeps. Dat deed Dylan ook voor hij ziek werd.
Oorontsteking dus. Slapeloze nachten. Halve nachten. En dan ook nog drukte op het werk.
Gelukkig gaat het stukken beter met hem en ook met mij. Sinds ik begonnen ben met fitness en zwemmen ben ik met sprongen vooruit gegaan en kan ik best veel. Vandaag stond ik even stil bij het feit dat ik weer kan racen op mijn fiets en 30 kilo met mijn voeten kan wegduwen op zo’n fitnessapparaat. Ik heb het nodig ook om mijn spieren sterker te maken, want dat kind van mij wordt met de dag zwaarder.
De pijn die ik tijdens de eerste fitnesssessies voelde is nauwelijks nog aanwezig. Acht maanden na de operatie kan ik eindelijk zeggen dat ik langzaam de oude begin te worden. Hoewel, de oude. Even klef doen hoor, maar moet toch echt even kwijt dat ik me stabieler en gelukkiger voelt dan ooit. Er zit hier toch echt een andere Aukje dit stukje te typen. And it feeeeeels good.
=) #duh
en balen joh, oorontsteking. zoutwateroplossing volgende keer als ‘ie flink verkouden is, voorkomt dat de boel dicht gaat zitten en kan gaan ontsteken!
goh, tja, mijn vorige hond Kiras had ook eens oorontsteking, echt de hele tijd zo met de kop schudden.
Erg vervelend, en zorgwekkend, maar het middel dat die kreeg hielp goed!
Da’s niet tof, oorontsteking. Maar gelukkig gaat het een stuk beter inmiddels.
Wat een boel essen trouwens in fitnesssessies!
De wijsheid klopt dus echt: negen maanden zwanger en negen maanden nodig om te ontzwangeren. Je bent dus bijna weer de oude. Fijn!
Wat heerlijk om dat te kunnen zeggen 🙂