Brood

Sinds de Euro in onze portemonnee is verschenen, is het leven alleen maar duurder geworden. Zo kocht ik gister een muffin bij de bakker. “Dat is dan 1 euro mevrouw.” Het winkelmeisje hield haar hand op en wachtte. Ik zocht een euro en legde die keurig in haar hand. Na een vrolijk tot ziens liep ik naar buiten en voelde me bedonderd. 1 Euro voor een muffin? Dat is 2 gulden en twintig cent! Het is alweer lang geleden dat ik een muffin kocht bij de bakker, maar ik kan me nog herinneren dat de prijs in het tijdperk van de gulden zo rond de 1 gulden en 25 cent lag. Dat vind ik al duur genoeg voor een muffin. Zo is ook het brood bij de bakker schrikbarend duur. Elke week kocht ik een aantal broden voor 1 euro 70 of 2 euro. En dat tikte aan. Dus ben ik overgestapt naar supermarktbrood. Voor 1 euro, soms zelfs voor 0,69 cent, heb ik nu een heel brood. Ik stop een gedeelte in de vriezer en ben weer een aantal dagen voorzien van lekker brood. Dat brood neem ik nu ook mee naar mijn werk, zodat ik in de pauze een tosti kan maken. Meestal kocht ik een broodje in de broodjeszaak, maar dat werd ook te duur. Ik vind het ergens wel jammer, aangezien de mensen achter de toonbank me herkenden en altijd wisten wat voor broodje ze klaar moesten maken. Ik zou ze nog wel eens gedag willen zeggen en willen uitleggen waarom ik nooit meer in hun winkel verschijn. Toen ik een maand geleden een fles verse sinaasappelsap bij hen kocht, sprak ik met de eigenaar over de stand van zaken in onze economie. Hij vertelde dat er minder klanten in zijn winkel kwamen. Zo te horen zijn er meer mensen die hun eigen brood meenemen en de dure broodjeszaak links laten liggen. Ik hoop maar dat de winkel zijn hoofd boven water kan houden, zodat ik in betere tijden weer gewoon een broodje bij ze kan kopen.