Blauw is de kleur van de liefde die niet ontstaat. Blauw is daar waar iemand toegeeft aan zijn gevoelens voor de ander, maar deze niet beantwoord ziet worden. Blauw is de kleur van de afwijzing en de daarbij behorende teleurstelling. Blauw is blue.
Ik kreeg een kaartje in de bus. “Had je niet gedacht hè?” zei een verlegen glimlachende Snoopy op de voorkant. Ik draaide de kaart om en las de handgeschreven tekst. Nee, dat had ik inderdaad niet gedacht. Het bleek een uitnodiging te zijn voor een avondje uit. De man in kwestie had zijn vraag ondertekend met drie kruisjes en zijn naam. Ik moest de man nageven dat hij het slim had aangepakt. Hij had namelijk een antwoordkaart meegestuurd. Ik kon kiezen uit: Ja – Nee – Weet niet – Anders gevolgd door wat stippellijntjes waarop ik mijn antwoord zou kunnen motiveren. Ik hoefde niet na te denken over het antwoord. Ik pakte een blauwe pen en zette gedecideerd een blauw kruisje in het hokje voor ‘Nee’. Daaronder schreef ik ‘sorry’.
“Nog bedankt voor je antwoord,” zei hij toen we elkaar een paar dagen later tegen het lijf liepen. Ik knikte ongemakkelijk. We maakten een praatje, of iets dat er op leek, wensten elkaar succes met de muziek en namen afscheid van elkaar, waarbij we de drie zoenen op de kaart heel even werkelijkheid lieten worden. Toen draaide hij zich om en liep met het gelopen blauwtje weg. Ik keek hem na met een onbestemd gevoel in mijn maag. Iemand een blauwtje laten lopen is per slot van rekening ook maar een rare bezigheid.