Het meisje achter de kassa dat de bestellingen opnam werd op de voet gevolgd door een jongen die gewapend was met een stuk papier en een pen. Nauwlettend hield hij het meisje in de gaten en volgde elke beweging van haar.
“Hallo,” zei ze vriendelijk tegen me toen ik aan de beurt was. “Hallo,” zei ik. Ik schonk haar een glimlach waarmee ik wilde zeggen dat ze haar werk heel goed deed en gaf mijn bestelling aan haar door.
De jongen die haar in de gaten hield kwam een paar stappen dichterbij en siste zo onopvallend mogelijk in haar oor: “Goedemiddag, waarmee kan ik u helpen?” Hij wachtte haar reactie niet af, maar keerde met een zelfvoldane blik weer terug naar de positie waar hij stond en ging verder met observeren.
Het meisje draaide zich even om en keek me daarna met een verlegen glimlach aan, alsof ze sorry wilde zeggen. Ik toonde mijn breedste glimlach om duidelijk te maken dat ik er absoluut geen problemen mee had dat ze de openingszin was vergeten. Ze was een aardige meid en dat vond ik het allerbelangrijkst. Ze pakte de bestelling voor me in, terwijl de jongen haar als een hondje achterna liep. Toen ze weer even bij de kassa stond om te checken wat ik nog meer had besteld, zei de jongen tegen haar: “Wat zou je doen als iemand een hele grote bestelling plaatste, bijvoorbeeld 26 Happy Meals.” Hij zwaaide even met zijn armen om zijn voorbeeld kracht bij te zetten. Het meisje liep naar de frietjes toe. “Kan dat straks niet?” vroeg ze geërgerd, “ik ben nu bezig met deze bestelling.” De jongen maakte een aantekening op zijn papier. Zijn gezicht bleef strak in de plooi, hij nam zijn taak erg serieus.
“Smakelijk eten en tot ziens,” zei het meisje toen ze de papieren zak met inhoud voor me neerzette. “Dank je wel hoor,” zei ik op mijn allervriendelijkste toon. De jongen die haar schaduw leek te zijn maakte weer een aantekening. Ik had hem graag willen vertellen dat dit meisje het meest vriendelijke meisje was dat ik ooit was tegengekomen bij McDonalds. Van mij mocht ze blijven.