Toen ik de McDonalds binnenstapte was ik als eerste aan de beurt. Ik ging bij een kassa staan en wachtte tot de jongen die me zou gaan bedienen klaar was met het afhandelen van de vorige bestelling. Toen hij klaar was en me vriendelijk aankeek wilde ik mijn mond openen om de bestelling te plaatsen.
“One BigMac please!”
Hé, dat wilde ik niet bestellen en dat klonk zeker niet als mijn stem. De lange meneer achter mij stond nu opeens naast me en trok zijn portemonnee. Verontwaardigd keek ik hem aan. Ik was dan misschien niet zo groot, maar je kon mij toch moeilijk over het hoofd zien. De jongen achter de kassa was het met me eens en maakte de meneer duidelijk dat hij nog niet aan de beurt was. Een stortvloed van excuses volgde. Ik negeerde hem en praatte er dwars doorheen door mijn bestelling te plaatsen. De lange man begreep het en ging weer achter me staan. Mijn bestelling werd in een papieren zak op de toonbank gezet en ik pakte mijn portemonnee om te betalen. De lange meneer was inmiddels weer naast me komen staan en zei nogmaals dat hij een BigMac wilde. De jongen achter de kassa knikte naar hem, maar nam de tijd om mijn geld aan te nemen en wisselgeld terug te geven. Daarna wachtte hij netjes tot ik mijn geld had opgeborgen en zei toen met een knipoog vriendelijk tot ziens. De lange meneer werd eindelijk geholpen. Hij had vast heel erg honger.