Herfst op het platteland van Friesland.
Vieze waterplassen loeren op elke naderende auto, natte bladeren liggen klaar om voetgangers te laten uitglijden en de regen die tegen de ramen tikt maakt het uitzicht grauw en donker.
Ik hou niet van herfst in Friesland. Ik kijk niet graag naar de modderpoelen die ontstaan door de vele regen, de doorweekte vachten van de schapen in de wei en de kale takken van de bomen.
Maar in Friesland kom ik tot rust. Ik val in slaap met de stilte om me heen en als ik wakker word is ze er nog steeds.
Behalve het kopen van het boek van Harry Potter en het opzoeken van vrienden zijn er geen verplichtingen die me van hot naar her laten rennen.
En het allerleukst zijn de meisjes achter de kassa, omdat ze een welgemeend ‘goedemorgen’ tegen me zeggen.
In de trein terug naar Amsterdam zie ik in de schemer meer lichtjes van elkaar opjagende auto’s op de ring aan me voorbij trekken dan ik in Friesland in die paar dagen heb gezien. En op het Centraal Station bedelen de zwervers als vanouds om een beetje kleingeld.
Ik proef de haast en de hardheid van de mensen.
Amsterdam is ook mistroostig. Maar zolang er nog genoeg mensen zijn die het stenen landschap kleur geven, blijft het mijn thuis.