Noa is een Israëlische zangeres, die gisteravond met haar perfecte zuivere stem en haar opvallende mooie verschijning in de Melkweg een concert gaf.
De eerste keer dat ik Noa zag was op 30 oktober 1996 in Paradiso. Ik kende haar muziek via een vriendin van me die uit Israël een aantal cd’s van Noa had meegenomen. De muziek was erg zoet, maar erg bijzonder. Noa was die keer erg stijfjes in haar performance. Maar ik was zwaar onder de indruk van haar stem. Zo ook de rest van de wereld. Ze werd bijvoorbeeld uitgenodigd om ‘Ave Maria’ voor de Paus te zingen.
De tweede keer dat ik haar zag was een waar feest. Ze gaf een concert in de Melkweg en had zichzelf getransformeerd van een stijve vrouw in mantelpakje tot een hippe vrouw met een stoere dumpbroek en een kort topje. In haar muziek waren dit keer trance-invloeden terug te horen. Het was een geweldig concert. Vorig jaar oktober was ik er weer bij, dit maal in Koninklijk Theater Carré.
Jammergenoeg is niet elke cd van Noa een schot in de roos. Ze presenteerde in Carré haar laatste cd, getiteld ‘Now’. Afgezien van een aantal nummers van vorige cd’s, kon het concert me niet boeien. Met gemengde gevoelens ging ik daarom gisteravond naar de Melkweg. Ze had nog geen nieuwe cd uitgebracht, dus de kans was groot dat het grootste gedeelte van het concert bestond uit nummers van haar laatste cd.
Dat was inderdaad het geval, maar ze had de nummers nieuw leven ingeblazen, waardoor zelfs het oervervelende ‘Hawk and Sparrow’ een prachtige song werd. Tussen de nummers door sprak ze over de situatie in Israël en wat een bofkonten we zijn om hier in Nederland te mogen wonen. Dat klinkt vervelend, maar zij brengt de woorden op een humoristische manier zodat het verhaal geen zware lading kreeg.
Het concert was ingetogener dan de voorgaande concerten. Ik had het idee had dat haar keelproblemen dit veroorzaakten. Desalniettemin raakte ze alle tonen bloedje zuiver en was het wederom een waar genot om haar te zien optreden.