En daar stond ik met twee vriendinnen aan mijn zijde op het podium. Ik keek de zaal in. Ik wist dat er minstens honderd paar ogen naar ons keken, maar ik zag ze niet. Alles was zwart.
Ergens links in het midden zag ik een vaag blauw schijnsel van een videocamera. We werden voor in de eeuwigheid vastgelegd.
De band begon te spelen, mijn vriendin begon te zingen. Het was haar eigen nummer. En het was mooi. Mijn andere vriendin en ik functioneerden als backing vocals. En we functioneerden goed. We zongen zuiver en keken zeker uit onze ogen.
We kenden onze zanglijn uit ons hoofd, we hoefden nergens over na te denken. De band kende het nummer echter niet zo goed en ging de mist in. Wij drietjes zongen stug door.
Aan het eind van het nummer kregen we een deken van warm applaus over ons heen. Met een glimlach op ons gezicht liepen we het podium af.
De avond was geslaagd.