Gisteravond fietste ik langs een kroeg waar ze jamsessies organiseren voor aanstormend onbekend talent. De muzikale klanken van het aanstormend talent waren buiten al te horen. Het maakte me nieuwsgierig. Ik besloot om een kijkje te nemen en zette mijn fiets tegen de muur van het café. De zaal zat vol met publiek dat luidkeels met elkaar praatte en lachte. Sommige mensen luisterden wel naar degene die op het podium zijn kunsten vertoonde. De avond was al halverwege toen ik het café binnenliep. Op het podium zag ik een evenbeeld van Lenny Kravitz staan. Zijn dreads hingen over zijn haarband en de elektrische gitaar waar hij op speelde maakte het Lenny Kravitz-image compleet.
Af en toe schudde hij met zijn dreads zoals Lenny dat ook deed in de tijd dat zijn lange dreads nog voor zijn ogen hingen. Ik vond dat hij een mooie stem had. Zijn laatste nummer bleef in mijn hoofd hangen. Op de fiets terug naar huis zong ik zachtjes met het deuntje in mijn hoofd mee. Ooit hoop ik zelf met mijn gitaar en eigen nummers de zaal plat te spelen. Het zal wel even duren voor ik zover ben, maar ik moet het toch een keer doen. Veel oefenen wordt mijn motto voor de komende tijd. En bij deze spreek ik met mezelf af dat ik dat ook echt ga doen!