Mijn voorraad leverworst was op.
En de leverworst die ik eet is alleen bij de inmiddels beruchte Dirk van den Broek verkrijgbaar.
Dus ging ik gister voor het eerst sinds het gedoe met Anja Joos weer naar de Dirk.
Toen ik de supermarkt binnenwandelde was alles nog hetzelfde.
De schreeuwende reclameborden met de tekst ‘Dirk alwéér nr. 1’ hingen nog steeds aan het plafond, op de supersonische breedbeeldschermen waren nog steeds bloopers, reclames en gossips te zien en het was er nog steeds even druk.
Het enige verschil dat ik opmerkte was een extra beveiligingsman die tussen de schappen met koopwaar liep.
De andere beveiligingsman ijsbeerde, ook als vanouds, in een traag tempo langs de kassa’s.
Ik deed mijn boodschappen, rekende af en ging weer.
Niets aan de hand.
Vanaf nu is de Dirk weer mijn dagelijkse supermarkt.
En nou zegt u vast: “Zie je nou wel? Ik zei nog zo dat je daar gewoon boodschappen kan doen.”
U heeft gelijk.
Ik had alleen even tijd nodig om dat in te zien.
Overigens zag ik gister beelden op tv van de begrafenis van Anja. Zo’n honderd mensen waren bijeen gekomen om afscheid van haar te nemen.
Eén iemand had echter niet opgelet. Het was een vrouw met een rode plastic tas in haar hand. Een tas waar met grote letters DIRK op stond.
Als Anja dat had geweten had ze haar vast omgedraaid in haar graf.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *