Het was een rare laatste zwangerschapsweek. De hoge bloeddruk was iets om in de gaten te houden vond ’t ziekenhuis. Dus toen ik met 37 weken en 1 dag me zwaar belabberd voelde en aanhoudende hoofdpijn had, belde ik ze. Hup, taxi in, aan het CTG en afwachten maar. Ik was een twijfelgeval voor opname. Ik zag er niet ziek uit, maar mijn reflexen bleken te goed te zijn. Iets dat kan duiden op overprikkeling van de zenuwen. “We willen u toch graag een nachtje houden ter observatie.”

Het werden er uiteindelijk drie, waarbij ik met drie kotsende zwangeren op zaal lag. Rust vond ik er niet, waardoor mijn bloeddruk nog hoger uitpakte en ik de laatste nacht een eigen kamer kreeg. Dat gaf rust, en de volgende dag, het was toen tweede Kerstdag, mocht ik weer naar huis.

Voortekenen van een naderende bevalling waren er al: ik had bijvoorbeeld continue harde buiken. Het verbaasde me dan ook niets toen op derde Kerstdag de vliezen braken en ik pijn had ik onderbuik en rug. Weeën dus. Ik belde wederom het ziekenhuis, moest langskomen, stapte de taxi in, voelde toen niet zo heel veel (handig geregeld van moeder natuur), maar ontkwam eenmaal aangekomen in het ziekenhuis niet aan een weeënstorm. Binnen twee uur had ik drie centimeter ontsluiting en vroeg de gynaecoloog zich af of ze meteen een keizersnee gingen doen of morgenochtend. “Nou,” piepte ik tussen de weeën door, “aangezien ze in mijn familie nogal snel bevallen lijkt het me beter nu te doen.”

Een echo liet zien dat het kind nog steeds in stuit lag. Ik had dolgraag een natuurlijke bevalling willen ondergaan, maar durfde het risico niet aan. Dus werd ik naar de OK gereden waar ik een ruggenprik kreeg (natuurlijk prikte hij me op een zenuw, “sorry mevrouw, dat komt heel af en toe voor”) en iedereen vreselijk aardig voor me was. Maar hoe klinisch, hoe naar, hoe raar om mijn voeten niet te voelen maar wel het getrek aan mijn buik.

Binnen no time kwam er een beleefd schreiend kind uit. En was ik meteen verliefd. Er werden foto’s gemaakt, lief verdween met de kleine naar een warmere ruimte en om half twee lagen we gedrieën op een lege zaal, flink onder de indruk van de snelheid waarmee Dylan Anne zich naar buiten had gewerkt. Het ontzwangeren kwam na de geboorte meteen op gang in de vorm van het ongecontroleerd bibberen van mijn lichaam.

Toen begon het wennen. En het herstellen. Ik bleef nog drie nachten in het ziekenhuis, met veel pijn, morfine en het kleine geluk dat continue naast me lag. Baalde van de keizersnee, het langere herstel en, afgezien van het geven van borstvoeding, het niet kunnen verzorgen van mijn kind. Wanneer Dylan wakker werd, drukte ik op een knopje en verschoonde een verpleegster hem, waarna ze hem aan mij overhandigde voor de voeding.

De eerste dag zonder morfine was raar, maar nog erger was de eerste dag thuis. Was ik in het ziekenhuis nooit verder gekomen dan de wc, moest ik op de vierde dag in een taxi stappen en drie trappen oplopen. Ik heb het overleefd. Maar vond het vreselijk zo hulpeloos en afhankelijk te zijn.

Vandaag heb ik eindelijk een betere dag. Kan ik weer een stukje typen op deze website. Maar vertoef ik voornamelijk in bed om goed te herstellen van deze heftige ingreep. Gelukkig kon ik vandaag voor het eerst mijn eigen zoon verschonen. Geen enkel toetsenbord dat kan beschrijven hoe geweldig gelukkig ik daar van werd.

18 reacties

  1. wauw heftig hoor maar gelukkig maakt jullie zoon alles weer goed.
    gefeliciteerd met jullie zoontje geniet en heel veel geluk.
    het wordt alleen maar NOG mooier.. :-{))

  2. Mooi dat je weer thuis bent met je zoontje Dylan en het vandaag weer wat beter met jezelf gaat ook. Veel geluk en plezier met de kleine gewenst !

  3. Rollercoaster bevalling!
    Gelukkig wordt het overschaduwd door het manneke zelf 🙂
    Geniet van elkaar!

  4. Van *harte gefeliciteerd* met jullie zoon!! Veel geluk en beterschap toegewenst. Goed begin van het jaar hoor! 😀

  5. Och wat leuk om gelijk een logje aan te maken. Ik neem aan ook voor de familie in Friesland. Want die zitten toch wel een aardig eindje weg.
    Dat zal veel skypen worden voor de oma daar. Wat dat betreft bof ik enorm met een zwangere schoondochter op 5 minuten afstand. Alleen is ze zo verschrikkelijk misselijk. En is dat wondertje nog ver weg.
    En een plaatje van een zoon. Dat hebben jullie toch maar netjes gedaan.

  6. Dan maar snel, het logje leest net zo snel.

    Ik/wij zijn hartstikke blij voor jullie.

  7. Welkom in de wereld, kleine Dylan! Dat maar al je wensen uit mogen komen, bhalve eentje. Zodat je altijd nog wat te wensen hebt…;-)

  8. Jeetje Aukje, da’s best een heftig verhaal. Maar het allerbelangrijkste is dat je nu Dylan in je armen kunt houden. Geluk!

  9. Een daverende binnenkomst van kleine Dylan dus. 😉 En ja, die keizersnede zal er wel inhakken. Maar ik denk dat je de vervelende kanten van het ontzwangeren snel vergeet nu je echt van en met je zoon kunt gaan genieten.

  10. Mooi dat moeder en kind nu goed thuis zijn, kan me voorstellen dat je een zware paar dagen achter de rug hebt (voor zover ik daar als man een beeld van kan hebben natuurlijk 😉 ).
    Leuk en gelijk gek om te lezen dat je gelukkig wordt van het zelf verschonen van de poepluiers, maar als mijn vriendin en ik over een tijdje (ver, ver weg nog, we oefenen eerst nog wel een tijdje op het creatieproces) zover zijn zullen we dat vast ook zo ervaren!

  11. Ahh, je bent thuis! Dat is fijn… Het is echt ronduit rot als je na de bevalling niet voor je eigen kindje kunt zorgen. Heel veel sterkte met het herstel en geniet van je mannetje! Veel geluk!

  12. Maak je geen zorgen, het is inderdaad even wennen, maar het komt helemaal goed. Mijn schoonzusje had twee weken nodig, toen was alles echt helemaal achter de rug. Geniet ook een beetje van alle verwennerij, en van jullie zoon natuurlijk!

  13. ‘k Moest even grinniken om het commentaar van Hansje, dat die keizersnee er wel “inhakt”! Ja, dat zit er wel in. Maar ik heb vier kleinzonen, die alle vier via een keizersnee ter wereld zijn gekomen, hoewel mijn dochters dat graag anders hadden gewild, maar het herstel daarvan ging zeer voorspoedig en de kindjes zitten minder in de kreukels. Dat is toch ook mooi. Veel geluk!

  14. Lieve Aukje,

    de eerste weken na een keizersnee sta je te bibberen in een oorkaan die om je heendraait, maar daarna gaat t beter en krijg je meer rust. Lekker laten verwennen door iedereen. liefs!

  15. Mijn hartelijke felicitaties! (Mijn kinderen zijn alledrie met een keizersnee ter wereld gekomen.) Ik herinner me weer die prachtige tijd, ik hoop dat het voor jullie minstens zo mooi is, ondanks het ongemak van zo’n buikoperatie. Het is een prachtige baby!

  16. Fantastisch, van harte met je zoon! Blij dat alles goed is gekomen, ik wens jullie veel geluk!

Laat een antwoord achter aan els Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *