Een baby huilt nu eenmaal, dat is bekend. Lastiger is het om de verschillende huilen juist te interpreteren. Wat is er aan de hand? Heeft de baby honger, is hij moe, heeft hij pijn of moet hij nog een boertje laten?

We leven tegenwoordig in een maatschappij waarbij externen verklaren welke huil wat betekent. Bij Oprah was al de Dunstan-methode te zien: baby’s maken dezelfde klank om aan te geven wat ze willen: 

Nèh – Als je baby honger heeft, maakt het de welkbekende zuigreflex die bij het voeden hoort. Dit veroorzaakt de klank nèh.
Èh – Dit hoor je wanneer er een boertje dwars zit. Dit is simpel op te lossen door je baby tegen je borstkas te houden terwijl jij rechtop zit. Klop zachtjes op de rug of billen, zodat het boertje eruit kan.
Owh – Deze klank wordt veroorzaakt door de gaapreflex, en geeft aan dat je kindje moe is.
Eairth – Dit geeft aan dat je baby een windje moet laten. Leg je baby op je borst en wrijf met de klok mee over zijn buikje.
Heh – Dit geeft aan dat je kleine het oncomfortabel heeft. Controleer of het niet te warm of te koud is, en check de luier.

Maar werkt het ook echt?

Op internet kwam ik nog een ander hulpmiddel tegen, de ‘Why Cry’. Even copy-pasten:

‘Why Cry Mini Analyzer bevat een digitale processor die signalen opvangt en een sample van het huilende geluid van je baby opneemt en analyseert op frequentie, intensiteit, herhaling, duur, hoogt en andere variabelen om te bepalen waarom de baby huilt. Internationale studies hebben bewezen dat de Why Cry Mini Analyzer tot 95% nauwkeurig is in het analyseren in de reden van huilen.’

De Dunstan-methode is tot daar aan toe, maar met de ‘Why Cry’ zakken we af naar een dramatisch dieptepunt van controle en het uitschakelen van je intuïtie. Ik begrijp het wel, na bijna 8 weken Dylan weet ik nog steeds niet altijd wat zijn huiltjes betekenen en is het moeilijk intuïtie te laten spreken. Maar in een maatschappij waarin alles maakbaar en controleerbaar lijkt te zijn ís ook geen plek voor die intuïtie. Ook accepteren we minder snel een huiltje, want er ís een verklaring voor, dus gaan we wanhopig op zoek naar die verklaring.

Baby’s huilen. Dat is niet fijn weet ik nu uit eigen ervaring. Maar om nu een houvast te gaan zoeken met bovenstaande methodes, nee, dat is niet aan mij besteed.

Updeet: op verzoek van Fien hier nog een foto van het mannetje dat zegt: YO!

2010-02/dylan19feb10.jpg

9 reacties

  1. Het is nu eenmaal zoeken de eerste tijd, ouders moeten hun kind leren kennen en andersom. Daarbij had ik een verdomd scherpe intuitie die me vanaf het begin zei dat er iets was met Merlijn, en dat bleek ook: 14 dagen na zijn geboorte lag hij in het ziekenhuis met een nierbekkeninfectie.
    Waardeloos dit soort apparaten, belachelijk controlfreakerig, en zoals je zelf zegt, schakelt het je eigen gevoel helemaal uit. maar goed, dit komt uit een land waar baby’s in de baarmoeder al taallessen krijgen en ze allemaal een soort Einstein’s moeten zijn om mee te tellen, dus laten we het maar niet te serieus nemen 😉

  2. Luisteren naar je instinct én naar je baby blijft toch (voor mij althans) de beproefde methode.

  3. Bedankt. Dit vind ik enig. Zo volg je hem van week tot week.

  4. Ik wist na één jaar vaak nog niet waarom ze huilden. Volgens mij is het best goed met mijn twee kinderen gekomen.

  5. ben halverwege ’t filmpje afgehaakt. het zal. of niet, dat idee. weet nog wel hoe vreselijk het was. maar ook dat dat afgewisseld werd met de mooiste momenten die ik ooit had mogen beleven. en dat het weer voorbij ging.

Laat een antwoord achter aan fien Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *