Veel geschreeuw en weinig wol

Gister was weer zo’n hyperdrukke dag op het werk waar ik velen nerveus van zag worden. En waar iedereen boos of nerveus gaat zitten zijn, schiet ik in de relativerings- en kalmeerstand. Überhaupt begrijp ik niet waarom mensen meteen in de stress en prompte boosheid schieten, maar inmiddels weet ik dat dat meer zegt over de ander dan over mij, ook al ligt de fout bij mij.

Overigens was dat laatste niet eens zeker, dat wil ik toch even gezegd hebben (zo ben ik dan ook wel weer).

Met het klimmen der jaren heb ik eindelijk door dat wanneer je fouten permitteert van anderen, je van jezelf ook fouten mag maken. Natuurlijk blijft mijn eerste intentie om een schuldige aan te wijzen en mijn handen van het vuil gemaakte werkje af te trekken, maar dat slaat helemaal nergens op. Een oplossing krijg je er niet mee en om nou mokkend naar een oplossing te zoeken is ook niet je van het. Vindt vooral mijn hyperoptimistische bui niet.

Zo begon ik gister bloedje chagrijnig. Want als ik chagrijnig ben, ben ik ook bloedje chagrijnig. Het sloeg nergens op, ging er gehaast van werken. Terwijl ik zo goed wist dat ik meer bergen verzet door simpelweg relaxt te zijn, ook al stort de boel om me heen in elkaar. Dus werd ik naarmate de dag vorderde meer ontspannen, zeker toen iedereen ging gillen en pissig ging zijn.

Ik kon niet anders.

Eenmaal thuis stortte ik niet in, maar bleef ik vrolijk en hoefde geen troostvoer. Even nadenken over hetgeen wat er was gebeurd deed ik wel, maar piekeren werd het niet.

Al die zwangerschapshormonen laten me zo duidelijk inzien hoe relaxt werken in mijn voordeel is. ’t Zou eigenlijk voor iedereen beschikbaar moeten zijn. Zou een hoop wol schelen.