Twee weken geleden was ik in Friesland. Mét Dylan en zónder lief, zodat de laatste een paar nachtjes kon doorslapen (deed de eerste dat ook maar ;).
Normaliter ga ik altijd treinend naar het Noorden, maar met kind en veel bagage laat ik dat wel uit mijn hoofd. Zus ging ook, met auto en kinderen, en daar pasten Dylan en ik – zij het nipt – nog bij.

Ik wilde echt heel graag naar Friesland. Vooral vanwege de vrijheid: als mijn lief niet thuis is zit ik vastgeroest op de bank omdat ik de kinderwagen én Dylan niet naar beneden kan tillen en een draagdoek te zwaar voor me is. Dus keek ik uit naar een paar dagen logeren op begane grond.

Er was alleen één grote maar: mijn snelwegangst.

Vijf jaar geleden zou ik meerijden naar het noorden met kennissen, maar voor ik überhaupt de auto instapte flipte ik al. Ik durfde het niet aan. Ik durfde de auto niet meer in. Waarom wist ik niet, maar ik blies de trip af. Achteraf gezien misschien wel het stomste wat ik had kunnen doen, want zo werd mijn angst alleen maar groter. Ik zag de snelweg als een groot eng beest dat ik koste wat het kost vermeed. En als ik er mij toevallig toch bevond, schoot ik tegen het plafond van angst.

Maar een kind verandert je leven en zet alles in een ander perspectief. Het draait niet meer om mij, het draait om hem. Dus stapte ik twee weken in redelijk relaxte staat in de auto van zus om met 120 kilometer per uur over het zwarte asfalt te zoeven. Voorheen gaf ik bestuurders instructies als de snelweg onvermijdelijk was: niet harder dan 100 en niet inhalen. Dat hoefde nu niet. Zus kon gewoon haar gang gaan terwijl ik achterin van een slapende Dylan genoot.

De angst was weg. Ik vroeg me zelfs af waaróm ik de snelweg zo bedreigend had gevonden. Ik had hiermee mezelf een prettig vooruitzicht gegeven: niet meer flippen als ik met iemand meerijd en de mogelijkheid om uitjes met de auto te plannen.

Het tijdperk treinen is voorbij. Het tijdperk auto is aangebroken.

10 reacties

  1. ik zou nu wensen dat iedereen er na 5 jaar gewoon van genezen is. Met of zonder kind!

    (er is veel angst onder de mensheid)

  2. En nu ook je rijvaardigheid weer op peil brengen Aukje.
    Anders is het nog niet veilig.
    Vond Dylan het niet veel te rustig op het platteland?

  3. @fien: Hij vond het wel veel te koud. Zelf rijden doe ik nog even niet, daar heb ik inderdaad te weinig ervaring voor. Dan wil ik eerst weer gaan lessen om vertrouwen te kweken.

  4. Ik wil je natuurlijk niet het volgende complex aanpraten, maar tijdperk auto? Denk je eraan dat je nu de verantwoordelijkheid voor het milieu hebt? Jouw nageslacht zal alle gevolgen van de opwarming van de aarde meemaken!

    (just kidding).

  5. wat fijn Aukje, herkenbaar ook. Ik zet me ook over allerlei angsten heen omdat ik ze Merlijn niet door wil geven. En dus ga ik met hem onbekommerd in de lift, om maar eens iets te noemen, en ga ik in het reuzenrad, omdat ik hem niet de herinnering mee wil geven aan een moeder die altijd achterbleef en nooit iets durfde 🙂

  6. @Paul: Haha, ik heb het milieu anders lang genoeg gespaard door geen auto te hebben en amper te rijden. 🙂

  7. jeetje, kan me er niks bij voorstellen, maar wat zal dat lastig geweest zijn! ik vond het juist zo heerlijk toen Kleuter nog zo klein (als dylan =) was om ‘m in de auto te zetten en dan naar de andere kant van het land te rijden, saampies op pad =)

  8. Nou… Ik tik in ‘snelwegangst’ op Google, en kom op de site van een naamgenoot! Zometeen rij ik vanuit Hilversum naar Friesland voor familiebezoek. Hoef maar een klein stukje over de snelweg (de A27 bij Huizen, om de polder in te komen), daarna kan ik over de N-wegen. Ik zal de boodschap van je bericht inprenten: je angst negeren. Want snelweg negeren maakt het alleen maar erger, zoals jij ook aangaf.
    Groeten van een Aukje uit Hilversum!

Laat een antwoord achter aan Aukje Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *