37 weken

Lief en ik gromden in alle vroegte naar elkaar. Er was een spoedafspraak gemaakt in het ziekenhuis voor ons, en de taxi bracht ons over besneeuwde wegen en een drukke A10 erheen. We waren te vroeg, het restaurant was nog dicht, en we gromden nog maar eens.

De echo toonde nog steeds een stuitligging. De gynaecoloog ging niet in op een derde draaipoging. Kennelijk vond ook zij dat het genoeg was geweest. Maar die verhoogde bloeddruk was verontrustend. Ik werd daarom naar een kamer begeleid waar alles werd getest: bloed, urine en als kers op de taart mocht ik drie kwartier lang een CTG laten maken van de hartslag van het kind waarbij meteen het aantal harde buiken werd gemeten. Dat gebeurt niet in stilte, maar gewoon met tig andere zwangeren. Niet alleen krijg je er een melkmachinegevoel van, maar ook dat je niet de enige bent met complicaties.

Het was een rare ervaring. Ook zo lekker onpersoonlijk na al die bezoeken aan de verloskundige. En waar ik wel gezellig wilde babbelen met andere zwangeren, merkte ik dat daar weinig animo voor was. Dus sloot ik mijn ogen maar om de tijd te doden, en merkte dat de drie kwartier best snel voorbij gingen.

Drie uur later stonden we buiten en schuifelden ons een weg naar de tram (stukken goedkoper dan een taxi…). Toen begon het grote nadenken. Volgens de gynaecoloog hadden we nog even tijd om na te denken over wat voor soort bevalling we willen. Om vervolgens doodleuk te melden dat ik deze week weer een hartfilmpje moet laten maken en dan ook meteen moet aangeven voor welke bevalling we kiezen. Ow.

Dus nu wordt er gebeld, gemaild en getwitterd. Maar natuurlijk kan niemand die beslissing voor ons maken. Iedereen heeft andere ervaringen en niemand is hetzelfde. En niemand die op voorhand kan zien hoe een bepaalde keuze zal verlopen. Eén ding heb ik gemerkt: al dat gedenk, gepraat en geonderzoek is dodelijk vermoeiend. Maar da’s wellicht een goede voorbereiding op wat komen gaat…

10 reacties

  1. Jeutje zeg! ‘k Vind wel dat je een erg rappe beslissing moet nemen. Sterkte, leef met je mee! 🙂

  2. Sterkte met de beslissing Aukje. Ik had je graag een onbezorgde zwangerschap gegund. Even door bijten.
    En kijk ondertussen maar even bij Octavie. Dan weet je weer waar je het voor doet.
    Toch prettige kerstdagen.

  3. Ik kan je geen raad geven omdat ik de ervaring niet heb.
    Ik kan je wel aanraden om te doen wat je hart je ingeeft.
    En je heel veel sterkte wensen met de laatste loodjes.

  4. Spannend, allemaal… ik wens je veel wijsheid toe bij de keuze en veel geluk&suc6 als moeder! xMM

  5. Mijn broer en schoonzusje hadden hetzelfde dilemma. Een echt advies kregen ze niet. Ze is jong en gezond genoeg, dus stuitbevalling kon wel. Uiteindelijk heeft ze toch voor een keizersnee gekozen. En daar absoluut geen spijt van gehad. Voor mijn broer leek het zelfs een ‘normale’ bevalling: hij kan niet tegen bloed en zo, maar werd geadviseerd op Het Moment wel even te kijken. Er was zelfs een plop te horen. Hij wordt er nog emotioneel van, zo blij dat ze hiervoor hebben gekozen. Herstel ging ook voorspoedig en het lidteken is nu, na een half jaar nauwelijks meer te zien (onder bikinilijn). Sterkte, Aukje! En email me vooral als je meer secondhand-info wilt.

  6. Wat een lastige beslissing. Hoorde laatst van iemand die voor dezelfde keuze stond, daar werd wel gekeken naar het geschatte gewicht van de baby. Als de baby lichter dan 7 pond geschat werd, werd een natuurlijke bevalling aangeraden, zwaarder zou men een keizersnee doen. Kindje was uiteindelijk 5 pond en is via stuitbevalling gekomen, alles helemaal goed. Tja, ik kan alleen maar zeggen: het is een zeldzaam gevoel, bevallen, ik had het niet willen missen. Maar ik weet niet waar ik in jouw geval voor zou kiezen. Succes.

Laat een antwoord achter aan Irene Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *