Het alarm ging. Het alarm gaat wel vaker. We halen dan onze schouders op en gaan gewoon door met ons werk. “Volgens mij moeten we naar buiten,” zei een collega. Ze had inside-information, dat er een vergadering was van BHV-ers.
Maar er liepen nog BHV-ers op onze afdeling rond die niet werden opgepiept en dus bleef iedereen braaf zitten. Tot het alarm weer klonk en een stem uit de luidspreker ons verzocht het pand te verlaten.
Op dat moment ging bij mij het plasalarm af.
Ik had nog nooit eerder een oefening meegemaakt, maar had gehoord dat je wel een kwartier buiten kon staan wachten. En dat in een kou als deze. Zonder wc bij de hand. Dus besloot ik dat ik eerst ging plassen voor ik me met de meute liet meevoeren. Maar ik liet me overhalen door een collega om toch mee te gaan, vond dat halverwege geen goed idee en glipte een andere afdeling op om op zoek te gaan naar een wc. Ik vond er twee, maar beide op slot. Waren ze met opzet afgesloten? En wat nu?
Ik ging nog een verdieping lager, liep daar gelukkig geen BHV-er tegen het lijf en trippelde (rennen is er niet meer bij) naar de wc. Ging opgelucht zitten, plaste en hees mijn broek op toen er op de deur werd geklopt. Ik opende de deur, toonde mijn buik waarmee ik aangaf dat ik toch echt niet zonder te plassen een kwartier in de kou buiten wilde staan. Dat begreep ze, maar ik moest nu toch echt voortmaken. Ik trippelde naar de nooduitgang en verliet als één van de laatsten het gebouw.
Eenmaal buiten had de BHV-clan net besloten dat het einde oefening was: iedereen mocht weer naar binnen. Ja, als ik had geweten dat het van zo’n korte duur was, had ik ook niet hoeven plassen!
Dus was ik als eerste terug op de afdeling en zat triomfantelijk achter mijn bureau de andere collega’s op te wachten. En moest ik toch even uitleggen dat mócht er een serieus alarm afgaan, ik er dan echt wel voor zou zorgen dat ik met mijn zwangere buik als eerste buiten zou staan!
Volgende keer toch maar meteen naar buiten want stel je voor dat het geen oefening is. Moet je dan echt nodig plassen dan kun je bijv. bij de buren aanbellen of een struik opzoeken. Sterker nog: zelf prefereer ik in m’n broek plassen boven levend verbranden. Jij toch ook?
Ik had mijzelf ooit opgegeven als BHV’er bij de naschoolse opvang waar ik werkte. Zodra ik toestemming had voor de cursus liep ik eerst even het gebouw door. Zo bleek dat ook de beheerder van het gebouw én m’n baas mij niet konden vertellen waar de stoppenkast was. Verder waren er in het hele vier verdiepingen tellende kinderopvang-gebouw (beneden was een crêche) geen brandblusapparaten, zat er geen brandwondenzalf in de EHBO-doos, was er geen sprinklerinstalattie, lag er geen evacuatieplan en waren er geen blusdekens bij de twee verschillende keukens. Toen ik dat doorgaf aan de directie van Combiwel was de reactie:”Enig idee wat dat allemaal kost?” Enigszins verbluft heb ik mijn bevindingen toen gerapporteerd bij de brandweer die hen een flinke boete heeft opgelegd en beval het pand in brandveilig te maken. Vreemd genoeg werd mijn contract niet verlengd. Vreemd hoor…
@Terrebel: Dank voor de wijze les, maar als ze omroepen dat het om een oefening gaat, wat ze in dit geval deden, dan geloof ik ze. 🙂
Wow, dit hoef ik niet eens te proberen waar ik werk. Wij worden toch echt met een flink duw in de rug naar de nooduitgang geleid.