Ik had even pauze van mijn leven en dat voelde me toch een partij raar. Ik kon me er maar moeilijk aan overgeven. Terwijl de masseuse mijn lichaam in de watten legde, moest mijn brein stil liggen en niets doen. Behalve genieten dan. Het viel niet mee om het razende tempo waarin ik mij dagelijks begeef naast me neer te leggen. In plaats daarvan diende ik naar de pijn te luisteren die ontstond wanneer ze op mijn wervels en spieren drukte. Maar juist die pijn versterkte de emoties, zodat het minder ontspannend werd dan verwacht.
“Het is een keuze,” wist ik. “Ik kan kiezen voor ontspanning en ik kan kiezen voor spanning.”
Maar ik deed niets en bleef gespannen. Ik vroeg mezelf af: “Wat kan me nou gebeuren als ik de spanning en emotie die ik voel achterwege laat? Nou?! Ik zou zo maar eens kunnen gaan genieten!” En toch deed ik het niet. Typisch mij. Pas toen het eind in zicht was, kon ik steeds meer genieten van de vingers die mijn lichaam onder handen namen. Om vervolgens met een half-slaperig hoofd en een half-goed gevoel van de massagetafel te glijden.
Na een kopje kruidenthee (maar natuurlijk) fietste ik door het park naar huis. Door het groen, langs de vogels, slalommend tussen de wandelaars en toeristen die nog steeds niet weten wat een fietspad is. En daar overviel me een verlangen naar rust met de hoofdletter R.
Rust.
Ik moet eens vaker pauze nemen.
dat lijkt me een plan.
zei ze, op bed, met #macbookje op schoot.
Ik heb niets met massages maar dat verlangen naar rust komt mij heel herkenbaar voor.