Nu ik mijn eigen tijd kan indelen, heb ik ook eindelijk tijd voor zwangerschapszwemmen. Maar toen ik me op een schuimrubber zwemstaaf voortbewoog door het verwarmde zwembadwater vond ik het allemaal nogal suf. Ik ben een zwemmer, en hoewel ik inmiddels niet meer een half uur lang heen kan borstcrawlen en terug kan rugcrawlen, vond ik dit wel erg rustig.

De zweminstructeur, overigens een lekker ding, waarschuwde nog voor overmoedigheid. Zeker als je het niet gewend bent. Maar dat ben ik wel, dus ging ik voortvarend van start. Lekker trappelen met mijn benen terwijl ik op mijn rug dobberde, steevast als eerste de overkant bereiken en stoer mijn hoofd onder water houden bij de schoolslag (overigens noodzaak voor mij vanwege mijn nek).

Maar ergens halverwege de les dacht ik wel van foei, nu voel ik ‘m wel. Met de zwemstaaf tussen mijn benen, ja, dat voel je sowieso, fietste ik door het water en dat viel best tegen. Kennelijk werden mijn spieren toch flink aan het werk gezet.

Na de les fietste ik in slow-motion terug naar huis en voelde me heerlijk rozig. Anders dan na zwangerschapsfitness, waarbij ik na afloop vaak liep te stuiteren, had ik nu de neiging om mijn bed op te zoeken. Ontspannend is het dus zeker, al ga ik volgende keer proberen ook tijdens de les meer te ontspannen. Het hoeft allemaal niet zo actief meer, zeker niet wanneer je relaxt op een schuimrubberen zwemstaaf kunt ronddobberen.

1 reactie

  1. Klinkt goed, die staaf! 🙂 Maar alle stokheid op een gekje, ontspannen is goed, zeker deze laatste weken, heerlijk.

Laat een antwoord achter aan esther Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *