De coronacrisis greep ik aan om een lang gekoesterde, maar tijdrovende wens in vervulling te laten gaan: een website maken met foto’s van mijn voorouders en hun kinderen. Ruim twintig jaar geleden had ik de foto’s uit het fotoboek van mijn beppe gefotografeerd en digitaal geordend. Onze familie is groot, niet iedereen heeft toegang tot de mooie foto’s die mijn beppe bezat. Dus zag ik het als een dankbare taak om iedereen te voorzien in toegang tot foto’s uit het verleden. Een klus als deze vergt veel tijd, tijd die ik voor de coronacrisis niet had. Maar nu ik thuis kon werken en later naar bed kon, had ik opeens extra uurtjes in de avond. Die extra uurtjes waren genoeg om iets moois te bouwen.

Toen de site stond en de meeste foto’s waren geplaatst, ging ik op zoek naar onbekende namen op foto’s. Ik boorde, vooral via Facebook, familieleden van de onbekende mensen aan. De namen werden verteld, de verhalen ook. En soms kreeg ik zelfs foto’s. Bij elke ontdekking maakte mijn hart een sprongetje. En legde ik weer een stukje van de puzzel.

De ontdekkingsreis door het verleden ligt nu even stil. Af en toe scroll ik door de foto’s van voorouders en hun kinderen. Hele levens trekken aan me voorbij,  simpel door op het pijltje naar rechts te drukken. Binnen een minuut gaat het van jong naar oud. En is het leven klaar. Ik hoop het te verlengen door meer foto’s te krijgen. Maar dat komt nog wel. In mijn leven kan heb ik tijd om te wachten tot ik meer foto’s krijg. Ik wacht. (On)geduldig.

1 reactie

  1. Hee Aukje, ontdek ik zomaar dat je weer schrijft! Wat fijn! We hebben het al eens eerder gehad over familiegeschiedenissen, ik ben nog volop bezig met het verwerken van alle informatie. Mag ik je vragen hoe jij het digitaal hebt geordend en hoe je anderen toegang geeft tot je archief? Welk programma gebruik je?
    Heel leuk om je weer te lezen!

Laat een antwoord achter aan Sanne Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *