Nog niet eens twee maanden oud was mijn fiets toen hij veroordeeld was tot continue stalling. Sneeuw verzamelde zich op het zadel, barrels hielden hem gezelschap. Maar vandaag kreeg ik de geest. Vandaag zou ik hem weer waarde toedichten door een ritje te maken.

Zo geschiedde.

Ik schakelde naar de één en fietste rustig naar de natuurwinkel, die de afgelopen maanden zo ver weg leek. Ik kwam toeristen tegen, het zwembad waar ik zo vaak naar toe was gegaan en musea. En kreeg weer zin in een bezoekje aan de stad met zijn mooiigheden.

De natuurwinkel had niet alle producten die ik wilde, ik nam mee wat ik verder nodig had en fietste naar de kroeg waar mijn mannen samen met oma een bakje deden. Ja, ik voelde de wond, maar ik voelde ook de vrijheid die het fietsen mij gaf. Die mij opnieuw mijn omgeving liet ontdekken en zin liet krijgen in het zetten van nieuwe stappen.

Fiets werd daarna teruggezet op zijn vertrouwde plekje. Om daar te wachten op het volgende ritje en wederom een gevoel van vrijheid te laten ontketenen.

6 reacties

  1. Ik moet bekennen dat, sinds ik in Amsterdam woon, mijn fiets bijna niet meer heb aangeraakt. Ik loop liever door de stad. Maar goed om te lezen dat je weer in het zadel zit 🙂

  2. Fijn dat je weer mobiel bent. Straks kun je met Dylan fietsen. Dat is helemaal geweldig!

Laat een antwoord achter aan Irene Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *