Nadat ik op 5 mei een stuk bos op de slaapkamermuur had geplakt, was het op 6 mei tijd voor mezelf. Geen lief, geen kind, just me.
Dat betekende wel dat ik de avond ervoor goed moest nadenken over wat ik wilde gaan doen, want zulk soort dagen zijn bijzonder zeldzaam.
Het huis verder inrichten?
Zwemmen?
De hele dag in bed blijven liggen?
Een boek lezen?
Naar de bioscoop?
Lunchen met een vriendin?
Struinen in mijn oude buurt?
Het werd de bioscoop. ’s Ochtends. Goedkoop kaartje, weinig publiek en een mooie film. Never let me go. Trailertje:
Goede keus dus. Aan het eind moest ik wel even een traantje wegpinken. Niet handig: met mijn ontstoken ogen zag het er meteen uit alsof ik de hele film lang had gehuild. Helaas had ik nog geen zonnebril om het te camoufleren: die ligt nog ergens in een onuitgepakte verhuisdoos.
Daarna toog ik met rode ogen en enorme wallen de stad in, want hé, de ik-heb-eindelijk-metime-dag moest wel goed besteed worden.
Na een uurtje drukte zocht ik de rust van mijn nieuwe buurt weer op. Om thuis even de vermoeide rode ogen te sluiten alvorens het kind op te halen.
Het was mijn metime-dag. Er komen nog een paar metime-dagen aan. Ik hoop op een fitter lijf, zodat ik meer kan genieten van wat ik onderneem.
Mocht je niet tijdig opknappen, wie weet zorgen de metime-dagen dan voor een fitter lijf waardoor je er meer van kan genieten. Sowieso veel plezier gewenst!
oh dat bos, zo moohooi! en metime is fijn ^_^ hoop dat je snel fitter wordt, zonnetje met al die vitamine d helpt vast!
Gaaf dat bosbehangetje. En wist je dat die “vrouwentong” ’s nachts veel zuurstof afgeeft. Ha, past volgens mij helemaal in jullie boshutje…………….
Wat een prachtig bos, komt mij wel wat bekend voor -Kijkt achterom naar muur- Oh, vandaar! 🙂