Laatst zat hier een twee maanden jonge baby op de bank. En die bleef gewoon zitten. Terwijl ik mijn handen vol had m’n springkind leek de tijd dat Dylan zo kalmpjes erbij zat lang geleden. Hij klimt, springt, lacht, staat, zit, valt, stapt, brabbelt, tijgert en dat gepaard met ontzettend veel lol.

Hoewel we enorm blij zijn met zo’n vrolijk en beweeglijk mannetje in huis, kun je ons aan het eind van de dag opvegen. Tenzij lief en ik samen zijn, dan gaat ’t wel. Maar als er dan ook nog stress op ’t werk is, dan kun je verwachten dat het een keer wat minder gaat. Zeker wanneer er bloedarmoede optreedt.

En dat gaat het nu. Iets minder. Terwijl ik zo’n iemand ben die dat graag wil verbloemen. Die niet witjes en met wallen op het werk wil rondlopen, maar stralend omdat ze het mooiste en leukste kind op aarde heeft. Die energie heeft om met iedereen grapjes te maken en dan vooral met haar kind. Zó wil ik zijn. Ook omdat Dylan daar recht op heeft.

Dus bleef ik deze week een dagje thuis. Omdat het me duizelde op het werk. Een dag in bed liggen en niets hoeven doen, wat was dát lang geleden. Filmpje kijken. En nog één. Beetje dutten. De boel de boel laten. Omdat het kón.

En zo is de batterij weer even opgeladen. Fijn voor Dylan, fijn voor mij.

9 reacties

  1. Ik denk dat mensen dat te weinig doen, tijd nemen voor zichzelf wanneer het hard nodig is… Well done dus.

  2. Je hebt helemaal gelijk.
    Soms ben je daar gewoon aan toe.
    En luisteren naar je lichaam is het beste dat je kan doen.

  3. Goede actie, even lekker rust en genieten om weer terug energie op te doen voor moeder en kind. Trouwens, denk dat geen enkele moeder elke dag stralend doorbrengt. Opvoeden is zwaar, opvoeden en werken al helemaal!

  4. @CiNNeR: Ik moet eerlijk zeggen dat ik denk dat alleen opvoeden zwaarder is dan opvoeden en werken. Als je geen baan hebt en fulltime moedert, heb je nooit rust! Lijkt me.

Laat een antwoord achter aan Maurice Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *