We proberen redenen te zoeken voor haar dood. Om het te begrijpen. Te accepteren.
Die redenen zijn er. Genoeg zelfs.
Het geeft een beetje troost.

We omarmen elkaar. Halen herinneringen op. Huilen. Staren verslagen naar haar foto’s op het lege bureau. Gedenken haar in de stilteruimte, waar we met woorden proberen te beschrijven wat haar gemis met ons doet.

Het is niet te vatten. We verwachten, nee, wíllen dat ze elk moment met een grote grijns op haar gezicht komt binnenwandelen en ons vierkant uitlacht.
Was het maar zo.
Maakte ze maar een grapje.

Vrijdag nemen we definitief afscheid.

5 reacties

  1. Pffff. Schokkend hoor, twee keer in zo´n korte tijd. Sterkte!

Laat een antwoord achter aan brasikurtz Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *