Op de laatste werkdag van het jaar stonden we vaker voor het raam dan we achter de computer zaten. Voor ons gebouw was een rotonde en een kleine heuvel, waar de auto’s alle kanten op glibberden en bij te weinig vaart de heuvel niet opkwamen. Er werd met regelmaat geduwd en ook wij hielpen in de middagpauze een handje mee.
Om half drie werd iedereen naar huis gestuurd. De directie vond het welletjes geweest met dit weer. Iedereen moest maar proberen thuis te komen. Toen we naar de metro liepen (die in tegenstelling tot wat de twitterberichten zeiden wél reed) vormden de collega’s een lange sliert auto’s die stapvoets vooruit glibberden.
Niet veel later ploegde ik met Dylan door de sneeuw. Onze kinderwagen is niet gemaakt voor sneeuw, dat was wel duidelijk.
Nu moet ik natuurlijk bij dit stukje een sneeuwplaatje voegen. Ware het niet dat de batterij van mijn mobiel op was. Foto’s staan op mobiels en camera’s van collega’s, dus hierbij een plaatje van twee weken geleden, toen het een beetje sneeuwde:
Echt een winters tafeleel, en dan naar huis om kerstmis te vieren!
Tenzij je nog een weekje moet natuurlijk.
Nou, daar ben ik van teruggekomen hoor. Wat is een nieuwbouwwoning heer-lijk, zeker na tig jaar in scheve en tochtige huizen zonder voorzieningen te hebben gewoond.