In de reacties werd gevraagd om wat statistieken: hoe zwaar, hoe lang, enz. Bij deze!

Hoe lang Dylan is, dat weten we niet. Kinderen worden tegenwoordig niet meer gemeten bij de geboorte, en zeker stuitekinderen niet omdat de heupen dan teveel belast worden. Gokje van de verpleegster: 48 centimeter. Ik heb gister een meetlint langs de kleine gehouden en kwam op 52-54 centimeter.

Dan het gewicht. 2975 Gram was hij bij de geboorte. Vandaag was hij 3820 gram. In een maand tijd is hij bijna een kilo gegroeid! Dat is heftig, maar niet verontrustend. Last heeft hij wel van zijn groeispurt. Hopelijk gaat het de tweede maand iets minder snel zodat hij minder last heeft.

Hij heeft een echt jongenskoppie, zijn überblonde haar wordt al iets donkerder en zijn ogen lijken steeds blauwer te kleuren. M.a.w.: leek hij eerst onwijs op papa, nu begint hij meer mama-kenmerken te krijgen. Het werd tijd. 😉

En ja, als je op drie hoog woont is een kinderwagen gedoe. We hebben niet voor niets een Bugaboo Bee, zodat we niet met een reiswieg hoeven te zeulen en maar 7 kilo naar beneden hoeven te sjouwen. Komt er op neer dat lief de kinderwagen sjouwt en ik Dylan in een draagdoek en beneden overhevel.
Vandaag ging de reis naar het consultatiebureau. En ik ging mee! Dat waren niet één, niet twee, niet drie, maar vier straathoeken! En daarna ging ik nog naar een paar winkels ook. Een hele mijlpaal. Volgende keer ga ik mee boodschappen doen.

De borstvoeding gaat na veel gekloot best goed. Vooral liggend voeden rules (ik ben lui). Tijdens het voeden kijk ik tennis (Australian Open) of speel ik met de iPhone van lief. Of kijk ik naar mijn mannetje dat steeds vaker zijn ogen open heeft.

Darmkrampjes zijn niet leuk, groeispurten ook niet. We zijn veel bezig met het troosten van het mannetje, dat vaak met een speentje op mijn borst in slaap valt en waardoor ik aan weinig toekom, maar wel veel rust. ’s Nachts slaapt hij goed en dat is mooi meegenomen.

En natuurlijk mag een foto niet ontbreken.

2010-02/dylan25jan10.jpg

6 reacties

  1. Wat weer een geweldige foto! Ik ga slapen met een glimlach om de mond 🙂

    En dat verhaal. Mooi, dat verhaal.

  2. Fijn dat hij ’s nachts een beetje doorslaapt! Neem (beiden) rustig de tijd om bij te komen. Het gaat fantastisch!

    (En papa is ook een held!)

  3. dat ‘ie ’s nachts slaapt is luxe hoor! duurde hier een half jaar en de invoering van een avondfles voordat meneer eens een nachtje maakte.
    en ook hier met de wagen trappen op en af.
    echt, als ik ’t zo lees en ik denk terug, incl. die krampjes, man wat een tijd, verlang ik niet naar terug. maar dan zie i die foto en denk ik, man wat een tijd. wat verlang ik daar naar terug =)

Laat een antwoord achter aan Maurice Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *