Het boek ‘Wat ik was‘ had ik uitgelezen, maar erg enthousiast was ik er niet over. De woorden waren mooi om te lezen, maar het verhaal sprak me niet erg aan.
Tijd voor een nieuw boek. Maar daar zie ik altijd een beetje tegenop. Het begin van een nieuw boek is het het leren kennen van de karakters, het wennen aan de schrijfstijl en nog geen nieuwsgierigheid hebben naar de ontwikkeling van het verhaal.
Toen ik de boeken van de nog-te-lezen-plank door mijn handen liet gaan, besloot ik de eerste bladzijde van ‘De Klauwen van het Woud’ van Carrie Ryan te lezen.
Wat zelden gebeurt, overkwam me: ik werd meteen gegrepen door het verhaal.
Ik las het boek binnen twee dagen uit. Een unicum! En dat terwijl het songfestival werd uitgezonden (lees: minder tijd om te lezen).
Het verhaal was overigens behoorlijk somber. Een zombie-apocalyptisch verhaal, waarbij een klein dorp probeert te overleven tussen hekken waar de hele dag zombies tegenaan beuken.
De filmrechten zijn al verkocht. En terecht. Na de Twilight-saga, The Host en straks de Onsterfelijken is dit de volgende film waar ik naar uitkijk. En naar het volgende boekdeel, dat ik meteen bestelde.
Heerlijk wanneer een boek zo meeslepend is. En lezen lukt wel met deze herfstdagen in Mei…….