De kaarsjes brandden stug door. De bloemen raakten uitgebloeid. Het condoleanceboek vulde zich langzaam maar zeker.
Het gebroederlijke dat we, vooral tijdens de crematie, hadden ervaren was al wat gezakt. Het gewone leven nam zijn vorm weer aan.

Prettig vond ik dat. De dood had me met de neus op de feiten gedrukt, op een positieve manier. Die positiviteit kon ik ook zien omdat het overlijden van mijn collega me niet in het diepst van mijn ziel raakte. Er was geen rouw, alleen een omarming van de leegte die ze achterliet én een besef dat ze het nu beter had dan bij ons. Haar ziekte was mensonwaardig. Wat had ze moeten doorstaan als ze nog een paar maanden langer had geleefd?

Vergeten doen we haar niet. Haar foto die nu tussen de bloemen en kaarsen staat krijgt straks een mooie plek op de afdeling. En met een glimlach denk ik terug aan het saucijzenbroodje dat we bij de crematie kregen. Volgens haar het lekkerste broodje dat er bestond.

2 reacties

  1. Vanuit mijn werk in het dierenpark weer eens ervaren hoe dicht geboorte en dood bijelkaar liggen. Overlijd woensdagavond een van onze trouwste bezoekster, wordt er de volgende morgen een lammetje geboren (dat haar naam heeft gekregen). Wordt er een maand later een lama geboren, stuurt en bezoeker ons een felicitatie met de opmerking dat ze op dezelfde dag iemand heeft verloren, en dan op zo’n verdrietig moment zo blij is met het blijde nieuws van een geboorte…
    Was er bij jullie ook nog een positieve gebeurtenis ondanks het verlies van een collega?

  2. @Zus: Ik herken dat. Op weg naar de begrafenis van onze oom feliciteerde een meisje in de tram over de telefoon haar vriendin met de geboorte van haar kind.
    Bij het overlijden van mijn collega kon ik geen positieve gebeurtenis in mijn naaste omgeving ontwaren.

Laat een antwoord achter aan Zus Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *