Filmpjus (18)

1. Star Trek (2009)
Met stip op 1, Star Trek. Wanneer je fans niet teleurstelt, betekent het dat er een goed product is afgeleverd. En dat is hier het geval. Bovendien heb ik een zwak voor verhaallijnen uit de serie die in de film verwerkt zijn, zoals de terugkeer van Leonard Nimoy die Spock in de eerste serie speelde en de ontwikkeling van de legendarische Captain Kirk die we op jonge leeftijd leren kennen als een drinkgrage vechtersbaas.

2. The Reader (2009)
Een niet al te fijne film die veel emoties losmaakt. Die emoties zijn niet altijd positief: vijf minuten na het begin zat ik al met een gevoel van walging in de bioscoopstoel. De hoofdpersoon, gespeeld door Kate Winslet, is on(be)grijpbaar en dat irriteerde me mateloos. Een beklemmende en indringende film die moeilijk laat beklijven.

3. La Crème (2007)
Zeer vermakelijke film over een verkoper die naarstig op zoek is naar een baantje en op een dag een onbekend potje crème in zijn badkamer vindt. Hij smeert wat crème op zijn gezicht en opeens iedereen ziet hem aan voor een beroemdheid. Welke beroemdheid dat is vullen ze zelf in, maar hij krijgt behoorlijk wat gedaan van mensen en dat is wel eens prettig voor een arme sloeber. Hoe vaker hij smeert, hoe meer crème hij nodig heeft om hetzelfde effect te bewerkstelligen en dat brengt hem in vervelende situaties. Prachtige parodie op onze eigen jachtige verlangens naar meer.

4. A film with me in it (2009)
Toeval bestaat niet. Of toch wel? Een man probeert bij zijn huisbaas een opknapbeurt voor zijn huis los te peuteren, maar de huisbaas (Keith Allen, vader van Lily) wil alleen maar geld zien. Uiteindelijk stort het huis geleidelijk aan in en neemt bezoekers per ongeluk mee in de puinhoop. Levend brengen ze het er niet vanaf, behalve de huurder en zijn vriend, die moeten kiezen voor eerlijkheid of verhulling. Hilarische film die in september 2009 in de Nederlandse bioscoop is te zien. 

5. S.Darko (2009)
De film Donnie Darko was immens populair, S.Darko is een spin-off. Overigens zonder toestemming van de makers van Donnie Darko, die behoorlijk pissig waren over het resultaat. Want heel goed is het niet. Maar als de echte Darko-fans het geduld hadden om even rustig te kijken, hadden ze misschien de moed gehad om toe te geven dat het resultaat niet zo erg is als ze hadden verwacht. Het is namelijk best een leuke film, die gaat over het zusje van Donnie, Samantha, overigens door hetzelfde meisje gespeeld als in Donnie Darko. Ze is inmiddels 18 en aan het reizen geslagen. Ze heeft de raarste visioenen, zeker ’s nachts, die in het teken staan van tijdreizen. Vaagheid ten top, net als bij Donnie, maar intrigerend op een bizarre manier.

6. Eagle Eye (2008)
Twee onbekenden van elkaar krijgen een bedreigend telefoontje van een mysterieuze persoon en leggen samen een lange reis af naar de persoon achter de stem. Stukje bij beetje ontvouwt zich het mysterie terwijl ze met behulp van de onbekende stem de politie te snel af zijn. Bedoeling is dat zij de stem gaan helpen, hoe en waarom weten ze niet. Wat er gebeurt als ze afhaken is echter duidelijk: dan komen niet alleen zijzelf, maar ook hun familie om het leven. Dus zetten ze door en ontdekken uiteindelijk wat voor verschrikking op hun staat te wachten. Wederom een spectaculaire uitwerking van de maatschappij waarin we leven.

7. Little Dorrit (2008)
Een BBC-serie, een kostuumdrama nog wel, die op de zevende plek eindigt? Het gebeurt niet vaak, maar het lukt Little Dorrit niet om hoger te scoren. Het is een verhaal van Charles Dickens en kennelijk spreken zijn verhalen mij niet aan. Alhoewel, het verhaal wel, maar de personages niet. Ze zijn te opvallend, te uiteenlopend, te cirque-du-freak-achtig. De twee hoofdpersonen, Amy Dorrit en Arthur Clennam zijn één van de weinige normale mensen in het verhaal en dé reden waarom ik de serie heb uitgezeten. De rest, zeker de enge moordenaar Rigaud en de vieze geluiden makende Mr. Pancks konden me gestolen worden. Desalniettemin een goed verhaal, over de familie van Arthur die inzake Amy een groot geheim met zich meedraagt. Niemand weet ervan, behalve de moeder van Arthur en haar bediende (ook al zo’n engerd).

8. Truffe (2008)
Science-fiction film van korte duur (75 minuten) die in zwart/wit is gedraaid. Door het broeikaseffect schieten in Montrael truffels als paddestoelen uit de grond. Truffels worden duur betaald en al snel is de wijk bevolkt met goudzoekers. Eén fabriek is uit op de monopoliepositie, rekruteert de goudzoekers en al snel zijn truffels een zeldzaam goedje en mag je blij zijn er nog een paar te vinden. Eén goudzoeker is onafhankelijk gebleven, en om hem draait het verhaal. Weer een bizarre uitwerking van onze huidige maatschappij? Reken maar! 

9. 100 Feet (2008)
Een film met onze eigen Famke Janssen, die haar man, een politieagent, uit zelfverdediging vermoordde. Niemand gelooft haar en ze wordt in het gevang gegooid. Na een aantal jaar mag ze het restant van de straf thuis uitzitten, waar ze 100 feet bewegingsruimte heeft door een enkelband met sensor. Haar overleden man neemt echter wraak en doet dat op hardhandige wijze. Zijn voormalige politiepartner, Shanks, houdt haar in de gaten en treft haar aan met diverse blauwe plekken en bloedingen. Omdat hij haar niet gelooft verzint ze smoesjes, tot er iemand in huis wordt vermoord. Geen onaardige film met een aardig concept, maar Famke kan de film met haar acteerprestatie niet dragen.

10. The Day the Earth Stood Still (2008)
Het apocalyptische aspect is prachtig, maar waarom kiezen de Amerikanen er keer op keer voor om een jongetje (of meisje) mee te laten spelen? Het is zó irritant! Al dat moralistische gedoe, weg ermee! Dit keer is het een jongetje van 11 (het zoontje van Will Smith) dat zijn ouders verloor en bij zijn stiefmoeder (Jennifer Connelly) woont. Op een kwade dag willen aliens de aarde overnemen omdat de mens zijn planeet vernietigt (ah, weer die uitwerking van onze maatschappij). “Maar in het heetst van de strijd gaan we vechten voor onze planeet,” probeert Jennifer nog tegen alien Keanu Reeves die in het bezit is van een geweten. Maar of het helpt?

11. Hors de Prix (2006)
Audrey ‘Amelie’ Tautou speelt in Hors de Prix een mooi meisje dat date met rijke mannen en van hun geld en cadeaus leeft. Tot ze een man tegenkomt die werkelijk in haar is geïnteresseerd, en zij in hem. Maar hij is arm en zij verkiest geld boven hem, ook omdat ze niet wil toegeven verliefd te zijn. Uiteindelijk belandt hij in dezelfde business door het vriendje te worden van een rijke vrouw. Met z’n allen zitten ze in hetzelfde dure hotel te ‘genieten’ van luxe parties en gemaakte liefde. Tot hun echte liefde niet meer te ontkennen is. Hors de Prix is een vermakelijke komedie die niet boven een gemiddeld niveau weet uit te stijgen.

12. The clone returns home (2009)
Films uit Azië zijn een stuk trager dan films van andere continenten, maar ‘Kurôn wa kokyô o mezasu’ slaat echt alles. De stroperige beelden vertellen het verhaal van een ruimtevaarder die zichzelf laat klonen voor het geval hij de dood vindt. Het laat zich raden, hij vindt de dood en zijn kloon wordt geactiveerd. Helemaal goed gaat dit niet, het prototype blijft hangen in het verleden toen de ruimtevaarder nog een tweelingbroer had. Deze is verdronken en de kloon geeft zichzelf de schuld. Als hij uit het laboratorium verdwijnt om zijn overleden broer te zoeken, staat een tweede kloon op die wél helemaal zichzelf is. Ontknopingen zijn op voorhand zichtbaar en zien er te gekunsteld uit. Aziaten kunnen mooie films maken, maar hier slaan ze de plank mis.