Toen we de auto hadden geparkeerd in Folkestone, togen we per trein naar Londen. Want hé, ik heb al een hekel aan autorijden, laat staan links rijden!
Dus Londen ja.
Daar zaten we vorige week. We shopten bij platenzaken in Soho, zaten in parkjes in de omliggende wijken en genoten van het mooie weer.
Het hotel zat aan Oxford Street. Voor zover ik weet vinden de rellen dáár niet plaats, Ook daar vonden de rellen, zij het kortstondig, plaats, dus maar toch ben ik blij dat we nu thuis zijn.
Heftig vind ik het. Dat de sfeer zomaar om kan slaan en mensen gaan plunderen. Iets van ongeveer dezelfde orde zag ik afgelopen zondagavond in Zomergasten. Ik was de hele avond geboeid door Step Vaessen, die veertien jaar in Jakarta woont en beelden liet zien van een groep die een andere groep belaagde, tot de dood erop volgde. Het was shockerend om te zien. En nog shockerender om te horen dat de groep relschoppers door een maffiose politicus waren gestuurd.
Waar gaat dat heen met den mensch? Denk ik dan.
Het maakt me bang. Waar ben je tegenwoordig nog veilig?
Ik kijk nog maar even naar de mooie kunst die we toevallig tegenkwamen in een galerie (pump van lego):
Dat is het gevoel wat toch heel veel mensen hebben, langs de zijlijn staan te kijken naar alle narigheid om ons heen. Soms zitten we er bijna middenin. Waar kan je je veilig wanen?
Ik vond dat stukje in de zomergasten ook om van te walgen, ik was gewaarschuwd en keek toch. Geweld is toch van alle tijden. De mens is in staat zichzelf uit te roeien, dat kan toch haast niet anders.