Het kerkje van Jorwerd zat vol met grijsharigen, met hier en daar een jongeling waar ik mijzelf ook toerekende. De aanwezigen fluisterden en moesten zichtbaar hun best doen om niet in een uitbundig enthousiasme bekenden te begroeten die ze veel te lang niet hadden gezien.
De organist begeleidde de condoleance met statige tonen en stopte precies om half elf, toen de kerk haar deuren sloot. Met korte hakken bewoog de frêle hoogblonde spreekster zich al klakkend naar voren, de meesten met haar geluid irriterend. Maar met het levensverhaal van mijn tante dat ze vol overgave vertelde, had ze iedereen in haar woordelijke greep. Hier en daar rolde een traan, maar ook een glimlach. Het trieste einde was de reden waarom wij hier met zijn allen bijeen waren.
Toen we met zijn allen de kerk verlieten, zoon en dochter met hun kinderen voorop, luidde de kerk net zo lang de klokken tot het rondje om de kerk was gemaakt. We hielden halt bij het graf van haar man met wie ze eindelijk herenigd werd. Tijdens de paar minuten stilte zongen de vogels en liet de wind de bomen ruisen. God sloot haar in zijn armen terwijl ik me afvroeg waarom ik was vergeten dat ze religieus was.
In het plaatselijke dorpscafé keerden we terug naar het dagelijkse leven en kwamen de gesprekken al snel op gang. Met familieleden die ik lange tijd niet had gezien. Neven en nichten die al een beetje grijs werden bij de slapen en al grote kinderen hadden. Ooms en tantes die ik zelden sprak sinds thuis verjaardagen amper werden gevierd en zelfs een oud-oom, die ik beloofde op te zoeken deze zomer.
Een leven van 76 jaren trok aan me voorbij en drukte me met de neus op de realiteit. Leef, adem. Leef.
De dood wekt een verleden tot leven…
Heel raar is dat, dat je soms bepaalde dingen van mensen pas te weten komt tijdens hun begrafenis of crematie. Alsof je ze pas echt leert kennen als ze dood zijn.
btw: Gecondoleerd met het verlies.
Mooie laatste zinnen. Nog gecondoleerd.
Gecondoleerd.
Ik heb er zelf meestal wel moeite mee dat op zo’n ‘nazit’ blijkt dat het leven weer snel zijn eigen gang gaat.
Het gepraat en gelach over hele andere dingen kan me echt storen.
Maar het geeft ook iets weer van je laatste zin.
Mooie zin trouwens!
Dus het is allemaal zo kwaad niet, maar ik vind het persoonlijk vaak gewoon moeilijk, vooral als ik erg gesteld was op de overledene.
Mooi stukje. En net zoals Kuikentje zegt, ik vind het ook vaak moeilijk om te zien dat mensen al zo snel doorgaan met het leven. Al is dat leven wel ontzettend belangrijk, want voor je het weet, is het voorbij.
Gecondoleerd Aukie !
Maar jij ademt nog, dat is het leven….
Mooi.. en gecondoleerd.
Ik herken dat gevoel dat na zo’n trieste gebeurtenis de wereld weer veel te snel doordraait, maar ook het gevoel dat je juist op zo’n moment geconfronteerd wordt met het leven zelf. Dat het nu gebeurt, en nu geleefd moet worden, en nergens anders. Sterkte….
Hoe herkenbaar….. Begrafenissen hebben bij mij in de familie ook héél veel weg van een familiereünie. Je hebt het wel heel erg mooi beschreven!