‘Saai commentaar eigenlijk altijd hier…. Voorspelbaar ook,’ liet Berend gister weten in mijn commentding. Berend is niet de eerste persoon die deze opmerking plaatst. Eerder hadden enkele lezers ook al eens aangegeven het commentaar eentonig te vinden. Dat was mede te danken aan mijn stukjes. ‘Soort zoekt soort,’ zei eenLees Verder

Voor alles is een eerste keer in het leven. En ik hoef u niet te vertellen dat voor de één de eerste keer later komt dan voor de ander. Dat geldt ook voor het eten van tapas. Voor mij kwam de eerste keer geloof ik wel erg laat. Mijn eersteLees Verder

Eenzaam sta je langs de kant van de weg. Je duikt diep weg in de kraag van je jas, maar je kan niet voorkomen dat je wangen rood kleuren van de striemende regen. Je knijpt je ogen tot spleetjes en tuurt over het landschap. Je schoenen zakken steeds een stukjeLees Verder

Wanneer ik anderen vertel over de nieuwe liefde in mijn leven, brengt dat dikwijls een schokeffect teweeg. Dat gaat dan ongeveer zo: “Wat is jouw sterrenbeeld?” “Vis.” “En de zijne?” “Ram.” Daarna volgt een geschrokken gezicht, grote ogen van verbazing, een hand voor de opengevallen mond en een hoofd datLees Verder

Eric kwam op me aflopen. Ik schudde hem de hand, legde mijn andere hand op zijn schouder en gaf hem een zoen op de wang. “Ik vind het echt zó jammer dat je wegmoet,” zei ik met een beteuterd gezicht. Hij haalde zijn schouders op en leek minder onder deLees Verder

Als u bovenstaand hoofd afhakt en het vervangt door het mijne, dan heeft u een aardig beeld van waar ik mijn tijd zoal aan besteed. Ik ben de denkster, ster in nadenken over de dingen die ik wil gaan doen. Ik kan, mits ik niet op mijn werk word verwacht,Lees Verder

<Reclame>Nu ik achter mijn toetsenbord een fijn ontbijt nuttig, bedenk ik dat ik u nog helemaal niet heb verteld dat ik genomineerd ben voor een Dutch Bloggie in de categorie beste vrouwelijke weblogster van 2003. T/m 8 april kunt u stemmen via deze link.</Reclame>Lees Verder

Blauw is de kleur van de liefde die niet ontstaat. Blauw is daar waar iemand toegeeft aan zijn gevoelens voor de ander, maar deze niet beantwoord ziet worden. Blauw is de kleur van de afwijzing en de daarbij behorende teleurstelling. Blauw is blue. Ik kreeg een kaartje in de bus.Lees Verder

Een vrolijk deuntje uit een radio. Eentonig getimmer. Het felle schijnsel van een lamp. Een bulderende lach. Luidruchtige stemmen. De bouwvakkers maken me wakker met hun lawaai en doen me afvragen waarom zij werken op de dag dat prinses Juliana op een paar honderd meter afstand van hun bouwput wordtLees Verder

Het is vroeg in de ochtend. Ik rek me uit, gaap daarbij ongegeneerd en sla het dekbed van me af. Met zware oogleden en warrig haar zet ik de kachel en de computer aan. Ik slof naar de keuken, vul de waterkoker met water, slof terug naar mijn bureau enLees Verder

De patat oorlog onder de loggers (vertrouwd, veilig en spannend, oftewel Brian) vond het nodig mij te bestoken met een aantal ‘luchtige’ vragen, de zogenaamde levensvragen: 1. Hoe zet men de bordjes “niet op het gras lopen” op het gazon? Zolang het bordje nog niet op het gazon staat, mag jeLees Verder

De maat is vol. Ik pik het niet langer. Ik heb er genoeg van dat je me elke dag voor schut zet. Mensen staren ons na en lachen ons uit. Ik heb er genoeg van dat je me elke dag hard laat werken terwijl jij alleen maar tegengas geeft. AlsLees Verder

In Parijs en in Amsterdam, op elk metrostation, in elke gang van het gangenstelsel van de metro, op elke hoek van de straat, in bushokjes, bij de Etos in de etalage, gèk word ik van de mevrouw die me constant aan zit te staren met een verknipte push-up bh opLees Verder

Vroeger kreeg ik op verjaardagen dikwijls een stukje oranjekoek toegeschoven. Bah en vies vond ik het, maar uit beleefdheid at ik het op. Naarmate ik ouder werd kon ik de smaak van oranjekoek steeds meer waarderen. Ook ontdekte ik dat eenmaal buiten de Friese contreien er geen oranjekoek werd geserveerdLees Verder

“Hoi Aukje.” Ik hoor het hem nog zeggen. Als vanuit het niets stond hij plots naast me. Ik typeerde hem als ‘raar’ en zocht nooit uit mezelf contact met hem. Op school was hij een einzelgänger, hij leefde in zijn eigen wereld en bemoeide zich niet met anderen. Na school,Lees Verder

“Ik ga vanavond niet zingen op de sessie hoor. (…) Nee, ik ben niet bij stem en ik heb niets voorbereid, dus ik sta daar niet relaxed op het podium. En van het nummer dat ik wil zingen weet ik de tekst niet uit mijn hoofd.” Ik voelde me schuldigLees Verder

Gistermiddag borstcrawlde ik heen en rugcrawlde ik terug. Ik probeerde extra hard te zwemmen om me niet in te laten halen door de mannelijke borstcrawlers. Mijn fiets stond bij de fietsenmaker. Naast een lelijke lekke band waarmee ik de avond ervoor door de stad was wezen fietsen, trapte ze door.Lees Verder

Van Frankrijk ging ik naar Friesland. Ik zei gedag tegen het Prinsesje in Parijs, kleedde me om en verscheen als Boerenhulp op de Boerderij van mijn ouders. Ze kwamen handen tekort in de schuur waar schapen en lammetjes alle aandacht opeisten. Vliezen braken, bloed vloeide, er werd gemekkerd en geblaat,Lees Verder

“Mam.” Een klein jongetje leunt tegen de benen van zijn moeder en kijkt me met grote ogen aan. Ze is echter druk bezig met afrekenen en reageert niet. “Maham,” klinkt het jengelend, “zij heeft wél voetbalsokken!” Het jongetje wijst naar de rode voetbalsokken in mijn hand. Zijn moeder kijkt nietLees Verder

“Wat is in vredesnaam een zeboe?” vraag ik mijn gastheer terwijl ik door het prachtige fotoboek van Yann Arthus-Bertrand blader. In zijn boek ‘365 dagen de aarde vanuit de hemel’ ben ik gestuit op een luchtfoto met een kudde zeboes. “Wat zeg je, een zeekoe?” vraagt hij. “Nee, er staat toch echtLees Verder

Ik zie lange knikkerbanen op het schoolplein, kuiltjeknikkeren, tientallen knikkers die over het schoolplein rollen omdat het zakje waarin ze zaten stukging, furieuze blikken van klasgenoten wanneer ze verloren en een emmer vol knikkers die ik tijdens mijn lagere schooltijd won en kocht. Bovenstaande knikker noemden we geloof ik eenLees Verder