Over dromen gesproken… Toen ik veertien dagen oud was, moesten beide voetjes gespalkt worden omdat ik met een klompvoetje ter wereld kwam. Daarna kreeg ik gips om één voetje en dat gipsen omhulsel staat nog steeds bij mijn ouders in de kast.
Mijn moeder en ik brengen dat onderwerp wel eens ter sprake, en ik vertel dan dat ik nog weet hoe verschrikkelijk ik het vond en hoe hard ik heb gehuild. Dat herinnert zij zich ook. Toen we het er gister weer over hadden, vertelde ik dat ik in mijn beleving alleen maar witte jassen om me heen zag staan, ik op mijn rug in een koude bak lag en mijn moeder nergens te bekennen was. En ik huilde dikke krokodillentranen.
“Dat klopt niet helemaal wat je daar zegt,” zei m’n moeder. “Ik was er altijd bij, en er was maar één dokter en misschien nog één andere witte jas, maar zeker niet meer. En je zat rechtop met je voetjes in een wasbak.”
Na 35 jaar werd mijn traumatische herinnering van tafel geveegd. Goed, traumatisch was het nog wel, maar zeker niet zo erg als ik mij al jarenlang had voorgesteld. Wat ik mij herinner, is waarschijnlijk niet de ervaring, maar de nachtmerrie die daar op volgde. En kennelijk heeft die nachtmerrie zoveel indruk gemaakt, dat ik altijd heb geloofd dat het op die manier is gegaan.
Bedrogen door een nachtmerrie. Die de herinnering verdrong.
Onze herinneringen nemen ons voortdurend in de maling. En gelukkig maar want de waarheid kunnen wij maar zelden aan. Stel je voor dat je erachter komt dat je trauma oorspronkelijk helemaal niet zo traumatisch was? Daarom verzint de geest er van alles bij.
Neemt allemaal niet weg dat jij als kind dit wel zo hebt ervaren. Dat jij daar heel bang van werd. En dat het er nu achter af 1 was en je moeder er bij was, zo heb jij het niet ervaren. Jammer dat je moeder dat niet hoort en zichzekf verdedigt terwijl jij haar niets verwijt. Jij vertelt alleen maar over jouw gevoel, gevoelsmatig waren het vele doktoren en was zij er niet. Voor een kind heel traumatisch. Ook al was ze er wel het gevoel ervaarde het anders. De Amygdala is de plek in de hersens waar herinneringen aan aangrijpende gebeurtenissen worden op gelslagen zonder dat er sprake is van verbinding/communicatie met de neocortex (het deel van de hersenen dat betrokken is bij rationele verwerkingsprocessen). Kinderen kunnen niet rationaliseren dus slaan die informatie zonder rationaliseren op in de amygdala. Zo wordt jouw herinnering als waar opgeslagen. En ook de emotie die er bij hoort. Ik ben van mening dat je dit niet zomaar van tafel mag vegen. Voor die tijd was jouw beleving waar en jouw gevoel daar. Nu als volwassenen kun je relatieveren, maar niet zonder erkenning voor die herinnering zoals jij hem ervaarde.
Wat een angstige herinnering (ook al was het niet helemaal waarheidsgetrouw).
Gisteren at ik met mijn jeugdvriendinnetje en spraken we over vroeger. Sommige dingen herinner ik me totaal anders dan zij. Bizar.
Moet zeggen dat het me zou verbazen als je het zo goed herinnerde, veertien dagen oud. Vind het al wonderlijk dat je de herinnering zo ver terug zou gaan. En verder herinner je het gebeurde misschien niet zo exact, dat je er een traumatisch gevoel aan over hebt gehouden blijft gewoon staan toch?
@Debby: Mijn moeder die zich verdedigt? Dat zie je toch echt verkeerd. Ze vertelde alleen hoe het is gegaan, niets mis mee hoor.
@CiNNeR: Ik ben voor het eerst behandeld toen ik veertien dagen was, maar tot mijn zesde heb ik een gipsvoetje moeten dragen, dus ik zal wel regelmatig gegipst zijn. De herinnering/nachtmerrie is dus ergens van tussen mijn 0de en 6e jaar…
Vreemd is dat eigenlijk he, dat jullie zulke herinneringen nog hebt,ook al zijn ze zo vertekend. Ik kan nog heel goed herinneren hoe het gas smaakte, toen ik als 2 of 3 jarige onder narcose moest voor de operatie aan mijn amandelen.
Misschien maar goed dat de werkelijkheid anders (lees minder erg) was dan je herinnering. Alleen jammer dat je het niet eerder hebt geweten. Dat had wat nachtmerries gescheeld. 😉