Aangenaam verdoofd

Sportpaleis.
Antwerpen.
Roger Waters.
The Wall.

En ik was erbij.

In juli 1990 zag ik op tv het concert dat Pink Floyd in Berlijn gaf, om de val van de muur te herdenken. Altijd heb ik gedacht dat The Wall speciaal voor dat moment was geschreven. Maar Roger had het concert al tien jaar eerder gefabriceerd, gebaseerd op het idee om een muur op te trekken tussen hem en zijn publiek. Die twee gingen namelijk niet zo goed samen.
Gefascineerd door oorlogsslachtoffers was hij ook: zijn vader was er één van. En zo werd The Wall een zeer persoonlijk en indringend relaas over de nare gevolgen van oorlogen, de overbescherming van een moeder, isolement en foute leraren.

Het concert opende als een finale: vuurwerk spatte alle kanten op, het geluid van vliegtuigen die bombardementen uitvoerden was angstaanjagend en de foto’s van oorlogsslachtoffers kwamen hard binnen.
Hoewel het concert indringend bleef, was ik blij dat het niet zo heftig was als het begin. De hele tijd verkrampt zitten staren naar overleden gezichten is niet bepaald prettig.

Maar wel goed. Het kwam harder binnen dan bijvoorbeeld de beelden van lijken die het Journaal toont.

Ik beschouwde het als een eer om bij zo’n spektakel aanwezig te mogen zijn. Omdat het in 1990 zo’n indruk maakte, omdat de beste man al 68 is, omdat Pink Floyd in die samenstelling niet meer bestaat, omdat het ongelooflijk veel centen en technische hoogstandjes kost om met zo’n groot decor te kunnen toeren.

Dit was de eerste en hoogstwaarschijnlijk de laatste keer.
Het was één van de weinige concerten waarvan ik niet wilde dat het ophield.
Het was één van de weinige concerten waarbij ik vele brokjes weg moest slikken. En bij ‘comfortably numb’ tranen liet zien. En bij ‘Run Like Hell’ op Waters’ aangeven ging staan, dansen en klappen.

Er zijn te weinig superlatieven om dit concert te kunnen beschrijven. Het was overweldigend, heftig, onbeschrijflijk mooi en bijzonder.

The Wall.
Roger Waters. 
Ik was aangenaam verdoofd.